Bilin bakalım bu ne?

Evett bilin bakalım bu ne ?

Devamı yarın gece

Razıydım

Anlamsız kurduğun cümle olmaya razıydım

nede olsa dudaklarından  akacaktım...

Not: üzüntülerimi paketleyip, kargoyla uzaklara yollamak istiyorum.

HİKÂYE ANLATICISININ YOLU-1-

Üzerine düşündüğüm, tefekküre daldığım bir konu var. Şöyle ki;  HİKÂYE ANLATICILIĞI NEDİR?
 
Her tefekkür bana bu konunun başka bir yönünü açıyor. “Ben” değiştikçe bu yönlerde değişiyor. Keşfettiğim bu hâlleri defterlerime yazıyorum uzun zamandır. Heyecanlarımı, keşiflerimi ve yüksek sesli düşünmelerimi bu alana ilgi duyan diğer insanlara da açsam ne olur acaba diye düşünüyorum öte yandan. Yani yüksek sesle düşünsem, sesime ses gelir belki uzaklardan. Belki benim hiç uğramadığım diyarlardan gelmiş biri bana oraları anlatır. Düşünce aleminin gitmediğim topraklarını getirir bana. Toprağım zenginleşir. Böylece bir MUHABBET başlar belki. Ya da hiçbir şey olmaz. Bilmiyorum. Sadece soruyu soruyorum ve yüksek sesle düşünmeye cesaret ediyorum. Hadi bakalım, hayırlısı :) Öyleyse başlasın yolculuğumuz :)

Hikaye anlatıcılığı; anlatıcı, dinleyici ve hikâye üçgeninde  icra edilen bir sanattır. Bir anlatıcı anlatmak istediği bir hikâyeyi onu dinlemeye gönüllü en az birine anlatmaya başladığında orada hikâye anlatıcılığı sanatı gerçekleşmeye başlar. Anadolu’daki kadim bilgelik bunu gökten düşen üç elma ile çok güzel anlatıyor. Biz anlatıcılar hikâyenin sonunda şöyle diyoruz: “Gökten üç elma düşmüş. Bu elmalardan biri dinleyiciye, biri hikâyeye, biri de anlatıcıya gitsin.” Elmalardan payını alan her bir bileşen bu sanatın gerçekleşmesi için çok önemli. Anlatıcı, anlatacağı hikâyesiyle tek başına olduğunda bu sanat gerçekleşmiyor. Bunun oluşabilmesi için dinleyenin kulaklarına, kalbine, zihnine ve ruhuna ihtiyaç var. Anlatıcı çiftçi gibidir kanımca. Çiftçi o sene hangi bitkiyi ekmek istiyorsa, bitkinin tohumlarını arar ve bulur. En iyi tohumları arar hep. Tohumlar anlatıcının hikâyesidir. Çiftçi tohumun can bulabilmesi için onu ekebileceği toprağa ihtiyaç duyar. İşte bu toprak dinleyicidir. Hikâyeler dinleycinin kulak  ve göz kapısından girer ve ruhunun tarlasına ekilir. Bu tarlaya ekilen tohumlar hayatın bağrında filizlenip, can bulabilir mi? Filizlense bile nasıl bir şeye dönüşür? Bunu anlatıcı bilemez. Yaşamın tohumları dinleyenin ruhunda bir CAN a duracaksa buna ancak hayat karar verir. İşte bu tohumun tarla ile buluşma dansı bir muhabbettir aslında. Çiftçinin tohum ile toprak ile muhabbeti. Anlatıcının hikâye ile, dinleyen ile, kendisi ile, nihâyetinde mutlâk hakikât ile muhabbeti…

Peki nedir bu MUHABBET? Sözcüğün etimolojik anlamına bakalım biraz.
“Arapça ḥbb2 kökünden gelen maḥabba^tمحبّة "dost olma, sevme, ahbaplık" sözcüğünden alıntıdır[1].” 

Muhabbet sevgi ile yapılabilecek bir dostluk çemberidir. Anlatma sanatı özü itibariyle MUHABBET sanatıdır. O zaman hikâye anlatmak ve dinlemek ancak sevgi ile yapılabilecek bir eylemdir diyebiliriz. Muhabbet sevgi ve dostluk varsa gerçekleşir. Anlatım sanatı sevginin olduğu yerde yeşerir. Anlatıcı kendini sever, hikâyesini sever, insanı severse bu yolculukta rehber olabilir. Muhabbet edebilir.

Bu; çocukluktan çocukluğa, hafızanın derinlerinde yatan imgeleri uyandıran bir muhabbettir. İmgelerle bağlantılı olan duyguları, düşünceleri ve insan hâllerini uyandıran bir sohbet. Geçmiş ve geleceğin o “an” da bir olduğu, cennetin zamanını yaşadığımız bir muhabbet. Anlatan ve dinleyenin “aynı” hikâyenin dünyasında buluştuğu; hem bir arada olduğu hem de tek başına olduğu bir hâl. Tayyi-mekân ve tayyi zamanı yaşadığımız BİR olma hâli. Yani aynı anda bir çok mekânda ve birçok zamanda olabileceğimiz bir yolculuk. 

Muhabbet edebilmek için kimliklerin ortadan kalkması, ben ve sen ayrımının olmaması gerekir. Kendi iç dünyamız ile dış dünyamız arasında duran kocaman ZANlarımızın ortadan kalkabilmesi de bunun ön koşullarından birisidir. Böylesi bir muhabbet bir şeyleri açıklamaz, bir şeyleri bildirmez, sadece ANLATIR. Zaten bildiğimiz bir şeyleri bize hatırlatır bu anlatı, bizi “oldurur”. Hâlden hâle sokar. Anlatının efsunu da burada gizli kanımca. Bizi; yaşımızdan, dini inancımızdan, siyasi görüşümüzden, etnik kökenimizden ve bize verilmiş veya sonradan oluşturduğumuz tüm kimliklerden arındırarak bir hikâyenin dünyasında buluşturur. Oradaki tek kimliğimiz İNSAN olmamızdır. İnsan varoluşumuzda şu koskoca  evrenin orta yerinde durmuş ve bir hikâyede buluşmuş oluruz. 

Peki ama kendimize dair edindiğimiz bu zanlarımızı nasıl ortadan kaldıracağız? Ben cesurum, ben güzelim, ben içime kapanık biriyim, ben aslında o kadar da güzel değilim ve sevilmeye değer değilim, bakın ne kadar iyi anlatıyorum değil mi? Yok yok ben aslında anlatamıyorum. Ben bu iş için doğmuşum. Ooo şurdaki dinleyici bana öyle bir bakıyor ki, galiba bana aşık oldu. Ben insanların gözüne bakamam. Ben hayal kuramam. Böyle uzayıp giden bir liste bu. Hep dışarından nasıl göründüğümüzle ilgilenen, hep toplumdaki yerini sağlamlaştırmaya çalışan bir ses. Benim kendi iç alemlerimden çok iyi tanıdığım bir ses.  Öte yandan bu ses bir “dert” ise, bana Şah Hatayi’nin o güzel ifadesini hatırlatan bir dert. “Bir derdim var bin dermana değişmem.” Bana rehber olan bu ses şu soruyu da sordurtuyor. Hepimizin kulağına sürekli bir şeyler fısıldayan bu ses ne zaman susar? Ki insanlarla "gerçekten" bulaşabileyim?

Çocukları izleyelim bir vakit. Onları gözlemleyelim. Böylece  görürüz ki onlarda bu zanlar gelişmemiştir. Nasılsa öyledirler. Varoluşlarında bir yarılma söz konusu değildir onların. Barışıktırlar. Nasılsa öyledirler ve bu da böyle güzeldir. 2 dakika önce tanıştığı bir çocukla oyun oynamaya başlar, güler, koşar ve kendilerini birlikte yere atarlar. An’ın çocuğudur onlar. An’ın varoluşunda yaşarlar. Anlatıcı da an’ın çocuğu olabildiğinde zanlarından kurtulur. 

Ne güzel söylemiş Yunus Emre : “Çekil aradan, kalsın yaradan.” Aradan çekilen ego, aradan çekilen zanlar bizi çocukluk cennetimize ulaştırır. Nasıl ki anlatıcı bir rehberdir, kendisi aradan çekildiğinde dinleyicisi de ona teslim olur. Onun zanları da aradan çekilmeye başlar. Anlatıcı kendi hallerini yayar atmosfere. Heyecanlı ise dinleyicisi de heyecanlanır, nefesi sıkışmışsa dinleyici de onunla birlikte sıkışır, rahatsa, aradan çekilmişse ve çocukluğun krallığında gezinebiliyorsa dinleyici de onunla birlikte bu krallıkta yolculuğa çıkar. Bilim dünyası bunu ayna nöronları ile açıklıyor. Çok merak edenler google amcaya ayna nöronlarını sorabilirler :)

Nihayetinde geldiğim yer şu oluyor. Hikâye anlatıcısının yolu çocukluk cennetinden geçiyor.Kanımca  cennet bahçesini yeniden keşfetmemiş bir anlatıcı AN’ın çocuğu olamıyor ve hikayesini hissederek, eğlenerek ve etkileyici bir şekilde anlatamıyor. Peki ama neden? Bu konu üzerine bir sonraki yazımda yüksek sesle düşüneyim…

---

[1] http://www.etimolojiturkce.com/kelime/muhabbet

Karamsar

Ben seldim durulmadan  gittiğim yeri bilmeden aktığım,

Sen settin  en olmadık yerde yüreğime bentler attığın

Tırnaklarımı batırsamda bağrına izim kalmadı

 Gezinsemde sevda çöllerinde   tozum kalmadı

 Akıtsamda uğrunda gözyaşımı, toprağın bile ıslanmadı

 Ben bağlandıkça sana sarmaşıklar dolandı  elime ayağıma,

 ey hayat

 Ayrık otu gibi dolanmak zorunda kaldım, kendine hayrı olmayan virane duvarlara...

Statistical Reform.....or Safe-harbor Treadmill Science?

We have recently commented on the flap in statistics circles about the misleading use of significance test results (p-values) rather than a more complete and forthright presentation of the nature of the results and their importance (three posts, starting here).  There has been a lot of criticism of what boils down to misrepresentative headlines publicizing what are in essence very minor results.  The American Statistical Association recently published a statement about this, urging clearer presentation of results.  But one may ask about this and the practice in general. Our recent set of posts discussed the science.  But what about the science politics in all of this?

The ASA is a trade organization whose job it is, in essence, to advance the cause and use of statistical approaches in science.  The statistics industry is not a trivial one.  There are many companies who make and market statistical analytic software.  Then there are the statisticians themselves and their departments and jobs.  So one has to ask is the ASA statement and the other hand-wringing sincere and profound or, or to what extent, is this a vested interest protecting its interests?  Is it a matter of finding a safe harbor in a storm?

Statistical analysis can be very appropriate and sophisticated in science, but it is also easily mis- or over-applied.  Without it, it's fair to say that many academic and applied fields would be in deep trouble; sociopolitical sciences and many biomedical sciences as well fall into this category.  Without statistical methods to compare and contrast sampled groups, these areas rest on rather weak theory.  Statistical 'significance' can be used to mask what is really low level informativeness or low importance under a patina of very high quantitative sophistication.  Causation is the object of science, but statistical methods too often do little more than describe some particular sample.

When a problem arises, as here, there are several possible reactions.  One is to stop and realize that it's time for deeper thinking: that current theory, methods, or approaches are not adequately addressing the questions that are being asked.  Another reaction is to do public hand-wringing and say that what this shows is that our samples have been too small, or our presentations not clear enough, and we'll now reform.  

But if the effects being found are, as is the case in this controversy, typically very weak and hence not very important to society, then the enterprise and the promised reform seem rather hollow. The reform statements have had almost no component that suggests that re-thinking is what's in order. In that sense, what's going on is a stalling tactic, a circling of wagons, or perhaps worse, a manufactured excuse to demand even larger budgets and longer-term studies, that is to demand more--much more--of the same.

The treadmill problem
If that is what happens, it will keep scientists and software outfits and so on, on the same treadmill they've been on, that has led to the problem.  It will also be contrary to good science.  Good science should be forced by its 'negative' results, to re-think its questions. This is, in general, how major discoveries and theoretical transformations have occurred.  But with the corporatization of academic professions, both commercial and in the sense of trade-unions, we have an inertial factor that may actually impede real progress.  Of course, those dependent on the business will vigorously resist or resent such a suggestion. That's normal and can be expected, but it won't help unless a spirited attack on the problems at hand goes beyond more-of-the-same.

Is it going to simulate real new thinking, or mainly just strategized thinking for grants and so on?

So is the public worrying about this a holding action or a strategy? Or will we see real rather than just symbolic, pro forma, reform? The likelihood is not, based on the way things work these days.

There is a real bind here. Everyone depends on the treadmill and keeping it in operation. The labs need their funding and publication treadmills, because staff need jobs and professors need tenure and nice salaries. But if by far most findings in this arena are weak at best, then what journals will want to publish them? They have to publish something and keep their treadmill going. What news media will want to trumpet them, to feed their treadmill? How will professors keep their jobs or research-gear outfits sell their wares?

There is fault here, but it's widespread, a kind of silent conspiracy and not everyone is even aware of it. It's been built up gradually over the past few decades, like the frog in slowly heating water who does't realize he's about to be boiled alive. We wear the chains we've forged in our careers. It's not just a costly matter, and one of understandable careerism. It's a threat to the integrity of the enterprise itself.

We have known many researchers who have said they have to be committed to a genetic point of view because that's what you have to do to get funded, to keep your lab going, to get papers in the major journals or have a prominent influential career. One person applying for a gene mapping study to find even lesser genomic factors than the few that were already well-established said, when it was suggested that rather than find still more genes, perhaps the known genes might now be investigated instead, "But, mapping is what I do!".  Many a conversation I've heard is a quiet boasting about applying for funding for work that's already been done, so one can try something else (that's not being proposed for reviewers to judge).

If this sort of 'soft' dishonesty is part of the game (and if you think it's 'soft'), and yet science depends centrally on honesty, why do we think we can trust what's in the journals?  How many seriously negating details are not reported, or buried in huge 'supplemental' files, or not visible because of intricate data manipulation? Gaming the system undermines the very core of science: its integrity.  Laughing about gaming the system adds insult to injury.  But gaming the system is being taught to graduate students early in their careers (it's called 'grantsmanship').

We have personally encountered this sort of attitude, expressed only in private of course, again and again in the last couple of decades during which big studies and genetic studies have become the standard operating mode in universities, especially biomedical science (it's rife in other areas like space research, too, of course).  

There's no bitter personal axe being ground here.  I've retired, had plenty of funding through the laboratory years, our work was published and recognized.  The problem is of science not personal.  The challenge to understand genetics, development, causation and so forth is manifestly not an easy one, or these issues would not have arisen.  

It's only human, perhaps, given that the last couple of generations of scientists systematically built up an inflated research community, and the industries that serve it, much of which depends on research grant funding, largely at the public trough, with jobs and labs at stake.  The members of the profession know this, but are perhaps too deeply immersed to do anything major to change it, unless some sort of crisis forces that upon us. People well-heeled in the system don't like these thoughts being expressed, but all but the proverbial 1%-ers, cruising along just fine in elite schools with political clout and resources, know there's a problem and know they dare not say too much about it.

The statistical issues are not the cause.  The problem is a combination of the complexity of biological organisms as they have evolved, and the simplicity of human desires to understand (and not to get disease).  We are pressured not just to understand, but to translate that into dramatically better public and individual health.  Sometimes it works very well, but we naturally press the boundaries, as science should.  But in our current system we can't afford to be patient.  So, we're on a treadmill, but it's largely a treadmill of our own making.

Hayallerim

Hayallerim vardı  
Öyle çokta abartılı değil, 
bir sevdiceğim 
birde  gülücüklerimiz olacaktı.
Ama Öyle olsun deyince olmuyor işte 
hadi yağmur yağsında altında koşalım 
bir ağaca kadar sen kovala beni  
koşarken saçlarım savrulsun 
 fularım uçuşsun kalbim güm güm atsın 
sonra   tam ağaca dayandığımda yakala beni 
ayağımı yerden kes,

Hayallerim gerçeğe dönüşsün...

Happy Easter!

Happy Easter everyone!

It's very hard in our modern world when daily news bulletins tell us of war and death and cruelty to remember that there is so much good in the world too; everywhere people are doing little random acts of kindness towards others. Even the smallest act of kindness can be enough to plant the seed of hope in someone in need.

xxx

Komşunun horozu beni gagaladı

Canavar horozumuz:))


Halen kendime gülmekteyim, Tuhaf bir günümdeyim sabahın körü zannederken saatlerin ileri alınmış olmasından ve gece yarılarına kadar filmdi,sohbetti derken  geç yatmaktan dolayı benim sabah körü dediğim, alt kata taşınmaya çalışan komşumun akşam oluyor dediği bir vakit . Kadıncağız yerleşmeye uğraşıyor onun için zaman önemli,  eşi hastanede yatıyormuş ameliyat olacakmış, bir arkadaşı gelmiş eve çekyatları  kapılardan geçiremiyorlarmış dan dunn bir sesler   ee olmayınca kavgada cabası dır dır kadın kavgasıda bir komik ben üst kattan şiştim artık...

 Kuğunun el atması lazım indim alt kata   çekyatı   olduğu gibi  kapıdan geçirmeye çalışıyorlar  ben çok bilmiş edalarla sanki nakliyeciydim önceden ''aa olmaz bu böyle durun açalım  yan çevirelim'' dedim  öylede oldu.  Onlar üç saat uğraşmış hep duvarlar kazınmış kadın bir sevindi bir sevindi  üç tavuk birde horozu var dün bahçeye  küçük bir kümes yaptılar,   ''kahvaltı etmediysen git kümesten kendine yumurta al'' dedi

ben bir sevindim   aslında evde yumurta var ama  folluktan tazecik yumurta almanın zevkini tadacaktım heee tattım    kadın bana ''kümese girince içeriden kapa kaçmasın tavuklar'' dedi kapamaz olaydım horoz, horoz değil canavar  bir taruza geçti  savaşta mübarek  ben cırlıyorum  tekmeledim ki bende iyi dövdüm onu (yalannn) yetişti hemen komşu kurtardı beni:)) saç baş her şey dağıldı bende ayaklarımda bir sürü çürük oluştu   küçük bir horoz ne yaparki demeyin   üzerimde sarı eşofmanlarım vardı hep kan içinde olmuş umarım çıkar hemen suya bastım hem ayaklarıyla hem gagasıyla saldırdı hain horoz beni haremine alamadı:)))  Meğerse horoz yabancı ayırıyormuş kadına bir şey yapmıyormuş  ben kadının söylemesine fırsat vermeden atladım sanırım kümese:) daha öncede küçük bir çocuğu yaralamış hemde ciddi bir biçimde  canavar horoz. kadın horoza diyor ki ''bu son bir daha saldırırsan birine seni yeni aldığım düdüklüyle tanıştıracağım'':))

Kaybolurdum

O kadar uzak 

O kadar yakındık ki 

Bir kelime de buluşurduk seninle

İki ayrı hece olarak 

Kokun burnum da 

O kadar tam 

O kadar yarım 

Gözlerinin derinliğinde kaybolurdum.